Stieg Larsson આ મીસ્ટરી નોવેલના લેખક છે. તેમનું આ પુસ્તક ‘Millennium Trilogy‘ ની પહેલી નોવેલ છે. પોતે એક પત્રકાર અને Expo નામનાં મેગેઝીનના ફાઉન્ડર અને એડિટર-ઇન-ચીફ હતાં. તેમની ત્રણ નોવેલ જેટલી રહસ્યમયી છે તેટલા જ રહસ્યમય સંજોગોમાં તેમનું મૃત્યું થયું હતું. નવેમ્બર 2004 માં મીલેનીયમ સિરીઝની ત્રણેય બુક્સનો ફાઇનલ ડ્રાફ્ટ તેના પબ્લીશરને પહોચાડ્યા બાદ થોડા સમયમાં જ તેમનું હાર્ટ એટેકથી મૃત્યુ થયેલું. તેમના પુસ્તકોની સફળતા જોવા તેઓ હાજર ન હતાં. કહેવાય છે કે ૮૦ મિલિયન કરતા પણ વધું કોપીઝ વેચાઈ છે.
Reservation, Windows 10
Reservation : અનામત સિવાય પણ આ શબ્દના કેટલાક ઉપયોગ જાણવા જેવા ખરા. ક્લિક ટુ રીડ – Reservation
Windows 10: ૨૯ મી જુલાઈ એ પૂરી દુનિયામાં એક સાથે નવું વર્ઝન રીલીઝ કરીને માઈક્રોસોફ્ટએ સાબિત કરી દીધું કે આ વર્ઝન તેના માટે કેટલું મહત્વનું છે. વિન્ડોવ્ઝ ૧૦ ના ૫ ફીચર જે મને ગમ્યાં. 5 Reasons Why You Should Upgrade to Windows 10
Proxy
પંજાબના ગુરદાસપુરમાં આંતકવાદીઓએ હૂમલો કર્યો. કાશ્મીરમાં હાલતા આપણા નઠારા પાડોશી ભાડુતી માણસોને લલચાવી કે ધર્મના નામે, જેહાદના નામે ઘાતકી હૂમલા ચાલુ રાખે છે. હમણાં જ છત્તિસગઢના શિક્ષણ મંત્રીના ધર્મપત્ની પર આરોપ મુકાયો કે તેમણે પોતાની પોસ્ટ-ગ્રેજ્યુએશનની પરીક્ષા આપવા બીજા ઉમેદવારને બેસાડી જે તેની બહેન જ હતી. પોલીસ ‘તપાસ’ કરશે! આ બધામાં એક બાબત સામાન્ય છે : જે તે વ્યક્તિને બદલે આ બધા કામ બીજી વ્યક્તિ પાસે કરાવાય છે, જે આ કામ કરે તેને કહેવાય proxy.
મિડલ ઇન્ગ્લિશ ભાષામાં નો શબ્દ ‘proccy’ આજે proxy બની ગયો છે. પ્રોક્સી એટલે એવી કોઈ વ્યક્તિ કે જેની પાસે લેખિત અધિકારો છે કે તે કોઈ વ્યક્તિના બદલે હાજરી પુરાવી શકે, represent કરી શકે, મીટીંગમાં વોટ પણ આપી શકે.
બ્રિટીશ સરકાર ખાસ કરીને ચૂંટણી સમયે બહાર ગયેલ નાગરીકને પ્રોક્સી વડે મત આપવાની સવલત આપે છે. ગુજરાત સરકારે આ વાત ‘ફરજીયાત મતદાન’ સંદર્ભે વિચારવી જોઈએ. પાકિસ્તાન તેના નાપાક ઈરાદાઓ પાર પાડવાં ‘પ્રોક્સી વોર’ શરુ રાખે છે. પ્રોક્સી વોરમાં મોટે ભાગે દેશો તેના દુશ્મન દેશના વિરોધીઓને ઉશ્કેરે કે તેને મદદ પૂરી પાડે છે, જેથી વિરોધી દેશ લડાઈ કરવામાં વ્યસ્ત રહે. ‘proxy war’ ખાસ કરીને વિશ્વ યુદ્ધોની આડપેદાશ છે. કોલ્ડ વોર પણ પ્રોક્સી વોરનો જ પ્રકાર કહી શકાય.
નામદાર સુપ્રીમ કોર્ટનાં હૂકમને કારણે કેન્દ્ર સરકારે ૮૦૦ કરતા વધું પોર્ન વેબસાઈટ ‘બેન’ કરી દીધી દેતા જ સોશીયલ મીડિયા પર પહેલું રિએક્સન આવ્યુ કે આ લોકશાહીમાં મળતા પર્સનલ ચોઇસનાં અધિકાર પર પ્રતિબંધ છે; બીજુ રીએક્સન એ આવ્યું કે આ ‘બેન’ ઇફેક્ટીવ નથી! કારણકે ‘proxy servers’. ન્યુઝ પોર્ટલ્સ અને ટેક્નોલોજી પોર્ટલ્સ પર આ ઇંડિઅન સર્વર્સને બાયપાસ કરવાની ટ્રીક સમજાવતા આર્ટીકલ્સ ખૂબ વંચાયા. છેવટે સરકાર પાણીમાં બેસી ગઈ.
Scion of Ikshvaku – by Amish Tripathi
મે ક્યાંક વાચેલુ કે જે દેશમા ‘રામાયણ’ અને ‘મહાભારત’ જેવા વાર્તાઓની દરિયા જેવા મહાકાવ્યો આટલી સદીઓથી વંચાતા, મંચ પર રજૂ થતા હોય ત્યા નવી વાર્તાઓ, પુસ્તકો લખવાની જરુર જ નથી; ફક્ત આ વર્તાઓને નવા સમયમા નવી રીતે રજૂ કરવાની જરુર છે. આ વાત કદાચ અમિષ ત્રીપાઠી એ લખેલ બેસ્ટ સેલીંગ ‘શીવા ટ્રીલોજી’ પછીજ કહી હશે.
ફરી એક વાર અમિષ આપણને માયથોલોજીના દરિયામા ડુબકી લગાવવાનો સફળ પ્રયાસ કર્યો છે ‘Scion of Ikshvaku’ મા જે રામ ચંદ્ર સીરીઝની પ્રથમ બૂક છે. આ પ્રથમ ભાગ અયોધ્યાના રાજકુમારોના બાલ્ય કાંડ, અયોધ્યા કાંડ અને અરણ્ય કાંડ ની વાત રજુ કરે છે. આ પુસ્તકની સફળતા પાછળનુ એક કારણ એ પણ છે કે આપડે સદીઓથી સામ્ભળેલી ઘટનાઓ પાછળનુ એક અલ્ટર્નેટીવ ટ્રુથ અંહી રજૂ કરેલ છે, એ પણ લોજીકલી.
પુસ્તકની શરુઆતના ચેપ્ટરમાંજ સીતાહરણનો જકડી રાખે તેવો પ્રસંગ વાચીને જ અમિષની લેખન કલાનો પરિચય મળી જાય છે. એ પછીની વાર્તા બાલ્યકાળથી શરુ થાય છે. દશરથના મિથ્યાભિમાનને કારણે થયેલી હારનુ કલંક રામના જન્મ સાથે જોડીને રામનો જીવન સાથેનો સંઘર્ષ આપણને તેની સાથે એમોશનલી અટેચ કરી દે છે.
જે પુસ્તકમા ફીલોસોફી રજૂ થઈ હોય એમ છતા પણ જો એ પુસ્તક હાથમાંથી મુકવાનુ મન ન થાય તો એમ અમિષને અભિનંદન આપવા જ પડે. બાળપણથી ગુરુ વશીષ્ઠના આશ્રમમા રહેતા રાજકુમારો બધા જ વેદો રીતિ-નીતિઓનુ ગ્યાન મેળવે છે. દરેક રાજકુમારના વ્યક્તિત્વની ઉંડી છાપ આપડા મનમા ઉભી કરવા બાલ્યકાંડના પ્રસંગો અને તેમા થતા વર્તાલાપો ખૂબ જ સચોટ રીતે રજૂ કરાયા છે.
સમાજમા બનતી ઘટનાઓની અસર પણ અંહી જોવા મળે છે. ‘રોશની’ જે મથરાની દીકરી અને રાજકુમારોની ‘રાખી બહેન’ છે તેની સાથે થતો અત્યાચાર દિલ્હીની ઘટનો પડઘો છે. નિયમથી પર જઈને પણ ન્યાય મળવો જોઈએ એ જોઈ અંહી વાચક થોડી માનસીક શાંતિ મેળવે છે.
રામ અને સીતા. રામ જે નિયમોના પાલનમા માને છે તેવી બીજી વ્યક્તિ મળવી એ લક્ષ્મણને અશક્ય લાગતુ હતુ પણ સીતાનો પ્રવેશ થતાજ તેને આ માન્યતા બદલવી પડે છે. ઓ હો શુ સીતાનુ પાત્ર ઉપસાવ્યુ છે! પુસ્તકની શરુઆતમા જ પાત્રોના પરિચયમા સીતાને મિથીલા રાજ્યની ‘પ્રાઈમ મિનિસ્ટર’ બતાવામા આવે ત્યારથી જ તેના પ્રવેશની તાલાવેલી માનમા આવી જાય. આજના સમયમા દિકરીઓ ની પાસે જેવી અપેક્ષા રખાય છે તેવુ ફેમીનીસ્ટ રુપ અંહી સીતા તરીકે રજૂ થયુ છે. સીતાને જોતા જ રામ પોતાનુ મસ્તક નમાવવા મજબુર થઈ જાય છે. સીતાનો સ્વયમ્વર, રાવણનુ અપમાન, બધુ જ એક શ્વાસે જ વાંચવુ પડે. રામના ૧૪ વર્ષના વનવાસનુ કારણ અંહી યોગ્ય લાગે તે રીતે રજૂ થયુ છે.
લક્ષ્મણને એક પ્રોટેક્ટર અને રામની પીડાને વાચા આપતો બતાવાયો છે. હનુમાન, જંગલમા રહેતા રાક્ષસો, દૈવી શસ્ત્રો, અસુરો, રાવણની તાકાત બધુ જ હકિકતમા હોઈ શકે તે રીતે ચિત્રિત થયુ છે. પુસ્તક પૂરુ થતા જ બીજુ પુસ્તક વાંચવાની રાહ જોવાની પ્રબળ ઈચ્છાને રોકી નહી શકો.
Mx
Mx
ના. હમણા જ આવીને પીટાઈ ગયેલી મી. ઇન્ડિયા ની થર્ડ ક્લાસ કોપી જેવી ઈમરાન હાશ્મીની ‘Mr. X’ નુ આ ટાઈટલ નથી. અંહી વાત છે હૈદ્રાબાદની NALSAR Law University ની. જેની એક સ્ટુડંટ નામે ‘અનીન્દીતા મુખર્જી’ જે અંહી કાયદામા ગ્રેજ્યુએશન પૂરુ કર્યુ, અને યુનિવર્સિટીને ભલામણ કરી કે તેના ડિગ્રી સર્ટિફિકેટમા નામ આગળ ‘Mr.’ કે ‘Ms.’ જેવા માનવચક શબ્દો (જેને અંગ્રેજીમા honorific કહેવાય) બદલે જેંડર ન્યુટ્રલ હોનોરીફીક ‘Mx’ લગાવવુ. અને જોવાની વાત એ છે કે તેની અરજી માન્ય રહી અને દેશનુ સર્વપ્રથમ જેંડર ન્યુટ્રલ સર્ટિફિકેટ ઇસ્સ્યુ થયુ (એ દેશ જ્યા હોમોસેક્સુઆલીટી ક્રાઈમ છે!).
1977 થી ઉપયોગમા લેવાતુ આ ટાઈટલ ને ‘mux’ કે ‘mix’ બોલાય છે. જેઓ પોતાને સ્ત્રી કે પુરુષ તરીકે ઓળખાવા ન મંગતા હોય તે આ હોનોરીફીક લગાડે છે. સામાન્ય રીતે અંગ્રેજીમા સ્ત્રી જાતી માટે Mrs, Miss, Ms, Mistress, Madam જેવા હોનોરીફીક લગાડાય છે, પુરુષ માટે Mr, Master, Esq, Sir, Lord વગેરે નામ પહેલા મુકવાનો રીવાજ છે. પણ ત્રીજી જાતી માટે એક્ જ હોનોરીફીક છે Mx.
2013 મા બ્રાઈટન શહેરની સિટી કાઉન્સીલે તેના ઉમેદવારો ના ફોર્મમા તેનો ઉપયોગ કરવાની તરફેણમા વોટ કર્યો. ૨૦૧૪ મા પછીતો રોયલ બેંક ઓફ સ્કોટ્લેન્ડે તેના ફોર્મ મા આ ટાઈટલ ઉમેર્યુ. આ સુધારાવાદી પવન ધીમે ધીમે આખા યુ.કે. મા ફરી વળ્યો અને સરકારી ડોક્યુમેંટ્સ, ડ્રાઈવર્સ લાઈસંસ, પાસપોર્ટ્સ વગેરેમા આ ટાઈટલ ઉમેરવામા આવ્યુ. ૨૦૧૫ મા હવે ઓક્ષ્ફોર્ડ ડિક્શનરી પણ આ ટાઈટલ ઉમેરવાનુ વિચારી રહી છે.
ભારતમા જ્યા ત્રીજી જાતીને સમાજ તરફ્થી તિરસ્કારભરી નજરે જોવાય છે ત્યા પણ ધીમો ફેરફાર અવતો જાય છે. બંગાળની મહિલાઓની કોલેજના પ્રિંસીપાલ તરીકે એક ટ્રાંસજેંડર ની નિમણુક થઈ જેનુ નામ મનોબી બંદોપાધ્યાય છે.નિમણુક પછી તેના ફેસબુક પેઈજ પર અભિનંદનનુ પુર આવ્યુ હતુ. ‘બી.બી.સી.’ થી માંડીને ‘અલ જજીરા’ જેવી ઇંટરનેશનલ ન્યુઝ ચેનલ્સ પર તેની સ્ટોરીની ચર્ચા થઈ. ચૂંટણી કાર્ડની અરજી ફોર્મમા હવે ત્રીજી જાતીનો ઉલ્લેખ છે.
ટ્રાંસજેંડર માટે કદાચ અચ્છે દિન જલદી આવી જાય તો નવાઈ નઈ
Monsoon is back. Take out your boats.
Everything is a boon or bane in itself depending on your situation. Take the case of monsoon which is a very very vital season for the farmers of India. If we have a ‘happy monsoon’, the farmers and property owners are elated, but the municipal bodies across the nation have hard time hiding the potholes and waterlogged areas of the city that expose the sweet smell of corruption at the very first rainfall. If there is less or delayed rainfall, the farmer prepares to do a ‘dharna’ threatening to commit suicide. On the contrary, the political and governing babus are happy on the prospect of crores of financial help being announced by Netas, daydreaming in advance of opening an account in one of the Swiss banks.
So what is in the store for the citizens like you and i? Well, there is a lot. If your financial situation is sound enough to buy yourself a small boat, you will certainly forget going to Venice ever, as your city turns into an Indian Venice after every small amount of rainfall. You can also save a big amount on your petrol bill if you go to office in one of the boats. Even better if you can boat-pool just like a carpool. If you are an opportunist, you could float a boat lending business at a particular chowk which is definitely going to turn into a swimming pool.
In case, the monsoon decides to bunk its routine and take a break, we are certainly at loss. You are left at your own misery by the government. The mai baap ki sarkar declares the financial help which you will have trouble deciding how many zeros that sum includes. Still there is a silver lining in the not so dark clouds. You can start selling pictures of the rainfall that promise visual relief to the thirsty eyes of the people at large. Or you can order a ‘turn your urine into drinkable water’ machine from e-commerce and resell it to the local ignorant public at a higher rate. There is always the possibility of selling water in plastic bags.
We are opportunists. We believe in jugaad. That is how India survives every damn year despite life threatening threats from political pandemonium as reported by news channels.
‘Good days’ is obviously a state of mind.
એજ્યુકેશન.. વેજ્યુકેશન ..
ઘણા લોકો ફરિયાદ કરતા હોય છે કે પહેલા જેવુ શિક્ષણ નથી રહ્યું, અને જે લોકોએ કયારેય ક્લાસરૂમમાં ભણાવ્યું નથી તેની ફરિયાદ હોય છે કે પહેલા જેવા શિક્ષકો નથી હવે. આ લોકો સાથે સાથે એ કહેતા ભુલી જાય છે કે હવે પહેલા જેવા વિધ્યાર્થીઓ પણ નથી રહ્યાં.
રાઇટ ટુ એજ્યુકેશન જેવા કાયદા બનાવી શિક્ષકોના હાથ – પગ બાંધી દીધા છે, હજી જીભ ને થોડી છૂટ છે એટલુ સારુ છે. પ્રાઇવેટ શાળાઓ માં ટૂંકા પગારે કામ કરતો શિક્ષક વર્ક સેટીસફેક્સન ના અભાવે સંસ્થાને વફાદાર નથી રહેતો.થોડો ઊંચો પગાર મળતા જ નવી ઓફર મંગળ ગ્રહ પર જવાની લોટરી લાગી હોય તેમ સ્વિકારી લેશે.
બધા નોકરીયાતો જેની ઇર્ષ્યા કરતા હોય છે એ સરકારી શિક્ષકની હાલત પણ ઘાણીના બળદ જેવી છે. સરકારી કાર્યક્રમોમાં રચ્યો પચ્યો રહેતો સ્ટાફ ઘણી વાર વિચારવા મજબૂર થઇ જશે કે આ નોકરીમાં ભણાવાનું ક્યારે હોય! શિક્ષણનીતિમાં દર વર્ષે એ રીતે ફેરફાર કરશે જાણે પ્રયોગશાળામાં અમીબા પર.
પોતાના બાળકો સ્કૂલમાં જાય છે એટલે ભણે છે એવો ભ્રમ પહેલેથી જ માતા પિતાઓ માં ઘર કરી ગયો છે. પહેલાના સમયમાં જ્યારે શાળાઓ સમાજનું કેન્દ્ર હતી ત્યારે વિધ્યાર્થી પણ ડેડિકેટેડ હતો,આજ કાલ એ જ ડેડિકેશન મિત્રો, ઇંટરનેટ અને શાળાના બોર્ડ પર રહી ગયું છે. માણસ કરતા કોમ્પ્યુટર પાસેથી ભણવામાં વધુ ઉત્સાહ છે. સ્લમ વિસ્તારોમાં ચાલતી સરકારી શાળામાં ઘણા વિધ્યાર્થીઓને સમજાવું પડે છે કે બેટા છરી ચાકુ લઇને શાળાએ ના આવવું, લાગી જાય તો લોહી નીકળે! કાઉન્સેલીંગ માટે એક સાયકોલોજીસ્ટ ની જગ્યા ની દરેક શાળામાં જરુરીયાત છે, વિધ્યાર્થી અને શિક્ષક બન્ને માટે.
સમય સાથે બધુ બદલાય છે. ફરિયાદ કરવા કરતા આપડે સાથે બદલવું જરુરી છે.
Kabaddi… Kabaddi…
Aishwarya Rai, Abhishek Bachchan, Boman Irani, Shah Rukh Khan, Sachin Tendulkar, Amir khan, where would you see them all togather? It is not an award function (Amir never goes to award functions, remember? ) but the recently held Pro Kabaddi League. It is also amazing to watch them jumping and shouting in excitement along with others for their respective teams, just like normal people. Nowadays, the success formula for any event planner is to rope in some Bollywood bigwigs and attract a bigger audience. Kabaddi league was no exception. The organizers’ gamble paid off hugely. To add to the glamour quotient, stars are also owners of teams. TRPs of the show skyrocketed and stood only next to the IPL. PKL hit 288 million views in no time (IPL 453 million views) . In an era when magic of cricket is disappearing fast, KPL is much needed silver line for Kabaddi.
“Pro Kabaddi League has not only mainstreamed Kabaddi at home but also made Indian – flavoured sport cool worldwide. ” writes Gayatri Jayaraman in India Today. Kabaddi has remained in the shadow for too long, considered a rural sport. That impression is now removed with the glittering success of PKL. In fact, it is the most played sport in India as it requires no tools, but only 13 × 10 square meter piece of land. Amazingly, both genders love this game equally.
Kabaddi originated in India, in Maharashtra and Tamil Nadu. It is also the national games of Nepal and Bangladesh and state games of Maharashtra, Tamil Nadu, Bihar, Andhra Pradesh, Telangana and Punjab. On the game, players show off their aggression with movements of legs. A slap on thigh displays the aggression of attackers.
While the business houses have hit the jackpot with PKL, the players too have got their own peace of cake in form of instant fame. The players, mostly from small towns and villages, are soaked in fame. Some of the players government employees of various departments like BSNL, ONGC, Ait India, CRPF and police. PKL was also successful in attracting playes of other nations like Pakistan, Turkmenistan, Korea and Taiwan. Wei Yang, the Taiwanese player in PKL, is doing a PhD in Kabaddi and he is the first professional player from his nation. Jang Kun Lee, the Korean, also know taekwondo and judo (martial arts).
PKL was played on synthetic turf. Usually, it is played on soil and sometimes in mud too. Kabaddi players are sons of soil and always touch the soil with respect before entering the ground. We can only hope to see these sturdy players playing on the soil in future leagues.
Kabaddi is the celebration of Indianness.
Blockbuster Copy!
4,432.7 millions.
That’s the total number of movie tickets sold in India in one year – the highest of any country – according to The Economist’s survey figures. This much amount is wasted for copied or below level films. Bollywood is one of the most glaring example of India’s copy/paste culture. One may call it the biggest photocopy machine ever created by the Xerox company. Every now and then, we hear cases filed against film directors for lifting others’ stories; music directors copying tunes from a distant foreign film and calling it sprung from heart. But in this technology savvy age you can not ullu banawing for long.
We have got so used to second hand works in cinema that we do not even complain anymore or do not even care to credit the genuine art/artist.
Most recent case of such lifting came to light when the poster of Amir khan’s film ‘PK’ was released. It is alleged that the poster is a copy of a French musician’s poster from 1978; he held a piano to cover his body. Anu Malik and Pritam were accused of copying music from foreign artists in the past.
Some directors choose to turn successful stories from other languages into Hindi cinema. While most of them get flopped (too many songs,you see), few of them manage to find a good audience. Ghajini, Madras Cafe and Holiday fall into this category of successful ones. They again show that Bollywood lacks good stories.
Another trend that is popular in Bollywood is to adapt from foreign film with or without due credit. Koi Mil Gaya was adapted from Steven Spielberg’s gem ‘ET’ and masalafied to include typical bollywoodish romance and songs; eventually killing the storyline. ‘Players’ was adapted from ‘The Italian Job’ and we all are witness how worst job it turned out to be; adding another flop to Abhishek Bachchan’s pocket. ‘Bang Bang’ featuring Hrithik Roshan and Katrina Kaif will hit the cinemas soon; it is adapted from Tom Cruise’s ‘Knight and Day’.
Hollywood directors often turn good books into films. Author Dan Brown’s novels ‘Da Vinci Code‘ and ‘Angels and Demons’ were turned into films and saw big success, though Da Vinci Code was banned in many countries for allegedly being against Christianity. This trend has caught up with Bollywood too. It is quite refreshing. Finally, our story starved directors are looking at books instead of copying or lifting stories. Chetan Bhagat’s 3 novels have been turned into successful movies. Mohit Suri (Aadhiqui 2) is going to turn Bhagat’s upcoming book ‘Half Girlfriend’ into a movie soon. Karan Johar’s Dharma production has bought the rights of Amish Tripathi’s successful book The Immortals of Meluha. We may get to watch it next year featuring Hrithik Roshan.
Gujarati cinema has also started experimenting with scripts. We have seen good films like ‘Kevi Rite Jais’; and this year we have ‘Bey Yaar’ and ‘Dhirubhai’. Looks like, Gujarati cinema is leaving behind its trademark stamp of desi stories that revolve around rustic life with out of sync characters. If cinemas really reflect society, gujarati cinema still reflects life of ’80s and ’90s.
Let’s hope we are spared from such duplicate works of art in future and get a bit of original creativity more and more. We have that potential. Lets learn to appreciate and credit the originality.
Hail creativity!
(abrangpara@outlook.com)
April Is The Cruelest Month!
“April is the cruelest month.” – T. S. Eliot
Yes, it is indeed for us. The above line is the most quoted phrase from a famous work of the American poet T. S. Eliot’s ‘The Waste Land’ in 1922. This particular phrase seems most befitting to the Indians, especially the Gujaratis.
When Eliot framed this phrase, he had had no idea that it might ever be used in this context after 92 years of its publication. He would have never imagined this phrase could well reflect the plight of some 6 crore Gujaratis. Matrimonially speaking, April is the cruelest month to an average adult living in Gujarat and the reason being the number of auspicious timings it holds for the weddings. The whole month witnesses ongoing noisy weddings in every developed or ignored corner of the state.
April is the cruelest as it brings with it the end of bachelorhood for thousands of adults who have preserved it since birth, under careful observation of parents. The only set of people feeling wonderful in this season marriages (or also known as massacre by some) is the business houses that thrive on weddings.
As soon as April begins, the wedding drums start beating in every street of cities or villages alike as if the FIFA World Cup has been won by Gujarat. This month is preferred also because it is the month of summer vacation. So all studious pupils and college goers have no excuse to miss the wedding of their distant uncle’s son or daughter. A wedding is hit only if all the invitees attend it. The bigger the number of people in a wedding is, the more successful the mission is considered accomplished by elders.
April encourages parents to lose their lives’ savings (on which there is no refund guaranteed for unsuccessful marriages). It is a matter of reputation for a parent to get his son (however stupid or jobless he may be) married in an even grander manner than all the relatives’ and neighbours’ sons.
However, April’s black magic does not seem to work effectively outside Gujarat. There are known (and infamous) examples like Rahul Gandhi and a long list of film stars who see no April in their lives. Some heavenly powers seem to have blessed (or cursed) them with the boons of eternal bachelorhood. To stress the lack of poetic justice in life, there are those who enjoy many Aprils in their lives; sometimes they get to marry as many times as the number of goals scored by Germany against the host Brazil in the semi final match.
This same damned April took most of my friend’s bachelorhood four years ago (along with mine too). April should be omitted from calendars henceforth.
(To read the poem: http://www.bartley.com/201/1.html)
(About T.S. Eliot : http://www.en.m.wikipedia.org/wiki/The_Waste_Land)
Anand Rangpara 